No momento da creación, Alfonso Costa constitúe un diálogo íntimo coa materia de traballo. As súas pinturas son froito dun proceso creativo complexo no que segue os ditados que a propia obra demanda: mestura a figuración coa abstración, non sendo en ocasións unha elección racional, senón emocional, impulsada por cada un dos trazos plasmados na tea.
